Monday, April 19, 2010

' गजरा '.

दिव्यांचा झगमगाट.
रस्त्याचे आत्ताच कोन्क्रीटिकरण झाल्याने  गाड्यांची  रेलचेल  तशी  जोरात  होती.
घड्याळात सव्वा आठ.शुक्रवार असल्याने कंपनीतून घरी  जाणारे  पटकन  सिग्नल
मिळवून  पळ  काढण्याच्या घाईत, शेजारून जाणारया  सायकलस्वार आणि पादचार्यांचा 
विचार न करता गाड्या ताणत होते.

लाल दिवा लागला.क्षणार्धात नुसत्या एका लाल गोळ्याने सगळ्यांची गती मंदावून टाकली.
" दहा ला दोन , दहा ला  दोन...
गजरे घ्या गजरे ! "
बाजूच्या दुचाकी  वरील एका काकूंना पाहून मुलगा पुन्हा ओरडला ."घ्या ताई ."
त्यांनी नकारार्थी मान डोलवून सिग्नल चे कमी होणार्या अंकाकडेच बघण पसंत केल.

ह्या गजरेवाल्यांनाही  कळत असावं कि खरच कोण रसिक आहे ? शेजारी  अजून  एका  नवीन  मोपेडवर  एक  मुलगी  होती.
पण
त्याने  तिला  नाही  विचारलं  आणि या आजच्या हेल्मेटधारी पुरुषांना तर विचारण्याचा  प्रश्नच  नव्हता.
कितीही घ्यावासा वाटला तरी रस्त्यात इतक रसिक कोण होणार ?


'ग ज रा '.
नुसता शब्द उच्चारला तरी तो गंध जाणवतो. पांढरी शुभ्र फुले.मोहक सुवास.
मनास रंजकतेचा आभास...आणि त्या बरोबरच्या आठवणींचा उमाळा.
एका शब्दांनी किती शब्द जोडून येतात जणू फुलांची रासच त्या हिरव्या पानांच्या द्रोणातून अलगद झिरपावी !

या गजऱ्याच एक स्थान ठरलाय.किंवा लोक तसं मानतात तरी.पटकन असा कुणी- "काय रे शेवटचा गजरा बायकोला किंवा आईला कधी आणून
दिलास ? " असा प्रश्न विचारला तर पंचाईत होते. तसा तो नेहमी आणण हि जबाबदारी पुरुषांची होती. पण तो तीतक्याच नाजुकतेने माळण हि कला स्त्रीचीच .
पण सध्या हे घडण्याचे दोन्ही कडून प्रयत्न तसे दुर्मिळच होताना दिसतात. का आणि कशामुळे याबद्दल कोण सांगणार ?
शेवटी हा रसिकतेचा आणि ज्याचा त्याचा प्रश्न आहे असा म्हणून मी मुद्द्याला एक वेगळे वळणसुद्धा देऊ शकतो.पण ....

पण हि पळवाट काढून, मनात ' तो ' जपलेला ' गंध ' कसा लपवणार ?
' तो ' घरी जाऊन गजरा तिच्या केसात माळण्याची घाई कशी अन कुठे लपवणार ?
केसात माळताना पिन नाही म्हणून घरभर थुईथुई नाचणारी ती लहान कधी होणार ?

असे फक्त विचारच नाही तर पूर्ण क्षणांचा पसारा हा गजरा मनात टाकून स्वतः मात्र बहरून ऐट मिरवतो .
हल्ली तरी कुठे रोज हे गजरेवाले गजरे विकतात. सण - वार आले कि यांची किंमत वाढते.आणि मग लोक त्या दिवशी "साध्या फुलांचे दर तर 
अगदी एक लिटर दुधा एवढे झालेत म्हणून त्याही दिवशीहि ते घेण्याचे टाळतात."(जसे हे गजरे स्वस्त असताना रोज घरी न्यायचे.)


"अरे( पूर्वी अहो असायचं. असो. नो ऑब्जेक्शन. ) सिमीच लग्न आहे परवा.आमचा ग्रूप आणि तिची जर्मन बॉस पण येणार .We have decided sari theme forher marriage.
सो, तू जरा वीस गजरे घेऊन येशील."
....... .......
आता गजरे कुठे मिळणार ? म्हणजे ते अजून मिळतात ?
सध्याचा मोगरा हायब्रिड नसतो ना ? स्कीन वर काही side effects किंवा rashes ? हे असले याचे टेक्निकल-लोजिकल प्रश्न.
वाड्यात ज्या घरासमोर मोगर्याच झाड  होत ,सडा असा ओल्या मातीत निमुटपणे पडायचा ,
त्या वाड्याच हि आता टाऊनशिप झालेलं.(कदाचित म्हणून ? प्रश्न पुन्हा डोकावला ..)

आता हा कार रस्त्याच्या मध्ये थांबवून ट्राफिकला प्रोत्साहन देत जिथे नेमका तो मिळत नाही त्या एरीयात गजरा शोधणार .
एवढी रसिकता हि त्यालाही आधी होतीच कि !  कॉलेज मध्ये असताना कुणी एकाने लव्ह मैरेज बद्दल बोलले कि, कट्ट्यावर हा हि बोलायचा.
"बायको करीन ती अशी सांस्कृतिक ..गजरा आणीन मी अन माळीन पण मीच ."

स्वप्न बघण्यात काहीच चूक नसते आणि पूर्ण करण्यातही..
पण कट्ट्यावर ऐट मारून आज 12 वर्ष -जवळ जवळ एक तप उलटल होत .
मोगरा ,अबोली अन कर्दळीचे पान सुद्धा हल्ली दुर्मिळ संबोधले जात आहे हे तो भाऊगर्दीत विसरला होता .
ते तसे जपणारे तसे ' माळी ' पण हवेत !

त्याने पहिल्या पहिल्यांदा आणण्याचा गोड प्रयत्न केलेला .अगदी  माळण्याचा सुद्धा !! दोघ खूप मनमुराद हसलेली त्या क्षणी !
पण एक तप अहो .!.
ऑफिस मध्ये रोज आता गजरा घालून गेल तर ?
कॉर्पोरेट मध्ये रोज एक मीटिंग असते आता बॉस, क्लायंट US चे असतात .तिची तरी काय चूक ?
मुलीच्या गेंदरिंगला, देवीला वर्षातून एकदा भांडून का म्हणा जोडीने जाताना ती घालतेच कि.
फक्त ' तो ' आता पूर्वी सारखा आणून देत नाही .....  कदाचित त्याच्या मते त्याची बहुदा हि नैतिक जबाबदारी आता उरलेली नसावी .
मग तो नेमक्या या मुद्द्याने आपसूक उदासीन , अरसिक ठरला आणि नको त्यांना लावण्यवती असे म्हणू लागला .

पण त्याने आईला पहिला पगार झाल्यावर आणि बायकोला लग्नाच्या पहिल्या वाढदिवशी दिलेला अबोली -मोगऱ्याचा गजरा आठवून आजही त्याच रुक्ष मन वेड होत .
मनाला ढोलकीने एकच नाद लावावा तास चित्त बेभान होऊन जात. खरंच !


' तो ' आणि ' ती ' .
रसिकता -अरसिकता या वयानुसार लोप पावणाऱ्या समजुती अजिबात नाहीयेत हेच विसरत चालले आहेत बहुतेक .
आत्ता आम्ही हे केल तर लोक काय म्हणतील ? आणि ' ती ' तरी तो गजरा माळून कुठे जाणारे आता ? असा म्हणून आवडीच्या फुलांचा गंध अजूनच दुर्मिळ करत आहेत.

तिथे तो ' रिक्षावालाच' हवा, जो रोज कितीही उन्हा-पावसात, धूळ उडवत गेला तरी दुसऱ्या दिवशी पुन्हा नव्या जोमाने
रिक्षा पुसून लख्ख करून , कोमेजून जाण्याची भीती पुसून, पुन्हा वर आरशापाशी पुन्हा असा मोहक गजरा अडकवणारा !
अन मागच्या पेसेंजरच्या नवीन उत्साहाचे मीटर टाकणारा !

शेवटी फुल हि तेच आहे आणि गंध हि तोच ...
ओढ ठेवावी ती फक्त मोहकतेची , रंजकता जपण्याची ..





@ copyright  - हर्षल

3 comments:

  1. aapan khup mast lihita..........katha khup aavdli

    ReplyDelete
  2. :) good tu pan observe kelas te ...
    me pan mage ekada loka gajara ghet nahit mhanun chidlo hoto...
    http://sharingslicesofmylife.blogspot.com/2008/06/have-u-bought-gajra-lately.html

    ReplyDelete